به نقل از «قدس آنلاین»

کشاورزی ترکیه و خطرات خشکسالی طی ۲۶ سال آینده

تاریخ انتشار: ۲۷ آبان ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۱۱۰۸۴۷

به گزارش قدس آنلاین به نقل از تسنیم، تغییرات آب و هوایی جهان سال به سال وضعیت را برای کشورهای خشک و کم آب، بد و بدتر می کند. ترکیه نیز در لیست کشورهای در معرض تهدید از دست رفتن منابع آبی، در این میان گرفتار وضعیتی شده که علاوه بر بخش های صنعت و مصارف خانگی، بخش کشاورزی را تهدید می کند.

ترکیه در شرایطی در معرض خشکسالی و کمبود شدید منابع آبی قرار گرفته که همین حالا هم کشاورزی و صنایع غذایی این کشور حال و روز خوبی ندارد و شهروندان، از افزایش بی سابقه قیمت مواد غذایی نگران هستند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وزیر کشاورزی ترکیه تابلویی از وضعیت آبی این کشور ترسیم کرده که برای سالیان آتی، وضعیتی نگران کننده را پیش بینی می کند.

خشکسالی در قطب آبی غرب ترکیه

به تازگی اعلام شده که منطقه جغرافیایی مرمره، یکی از مناطق جغرافیایی ترکیه است که بیش از دیگر نواحی، با بحران کمبود آب روبرو شده است.

ابراهیم یوماکلی وزیر کشاورزی و جنگلداری ترکیه گفته است که  در اغلب مناطق ترکیه، آب های زیرزمینی کاهش جدی پیدا کرده اند، اما بیشترین کاهش آب در منطقه مرمره است. آن هم در شرایطی که بخش قابل توجهی از صنایع غذایی و کشاورزی به ویژه در بخش تولید محصولات گلخانه ای، در این منطقه و تحت تاثیر این موضوع قرار می گیرد.

در گذشته گفته می شد که آب و هوای معتدل مدیترانه ای، چندین استان ساحلی ترکیه را به قطب تولید محصولات کشاورزی تبدیل کرده که با رطوبت و اعتدال، بیشترین راندمان و بهره وری را ثبت می کنند.

اما حالا، کار به جایی رسیده که وزیر کشاورزی ترکیه در نشست اطلاع رسانی بسیج بهره وری آب می گوید: شرایط برای اغلب کشورهای جهان دشوار شده و هم اکنون ۲.۲ میلیارد نفر در جهان در سطوح مختلف به آب آشامیدنی دسترسی ندارند. این را هم می دانیم که سازمان ملل تاکید کرده که ۵ سال گذشته گرم ترین دوره در ۱۷۰ سال اخیر بوده است. اما لازم است در این وضعیت سخت و دشوار، بیش از ابعاد جهانی، به مشکلات آبی کشور خودمان بپردازیم. کشوری که با میانگین هوای ۳۸ درجه، خشکسالی، زلزله و سیل، در بخش کشاورزی با مشکلات بزرگی روبروست. ترکیه، هم اکنون در حوضه مدیترانه یکی از آسیب پذیرترین مناطق در برابر اثرات منفی تغییرات اقلیمی است.

وزیر کشاورزی ترکیه در ادامه گفته است: «ما اثرات تغییرات اقلیمی را با آتش‌سوزی گسترده جنگل‌ها، رانش زمین و تلفات اکوسیستم احساس می‌کنیم. از آنجایی که کشور ما در ۱۰ سال گذشته سال‌های خشک را تجربه کرده، شدت و مدت خشکسالی شروع به گسترش کرده است. باید به یاد داشته باشیم که در سالیان آتی هم با افزایش دما، کاهش بارندگی باران و برف، دست کم به مدت ۲۶ سال آینده پیش بینی می شود. در ماه اکتبر و در زمانی که  سال آبی ۲۰۲۳ که به پایان رسید، بارش نسبت به میانگین بلندمدت ۶ درصد کاهش داشت و متاسفانه بیشترین کاهش در مرمره ثبت شد. بارندگی در حاتای تا ۵۵ درصد و در اطراف ادیرنه و تکیرداغ تا ۴۰ درصد کاهش یافت».

کوچک شدن بی سابقه دریاچه ها در ترکیه

خشک شدن دریاچه ها، کاهش منابع آبراهه ها یا کاهش سطح اشغال سدها، از مهمترین موضوعاتی است که دانشمندان و کارشناسان مرتبط با آب و کشاورزی و محیط زیست را در ترکیه نگران کرده است.

اظهارات محققین نشان داده که  دریای آرال در مقایسه با وسعت سابق خود در ۵۰ سال گذشته ۹۰ درصد کوچک شده و دریاچه آکشهیر از سال ۲۰۰۰ تاکنون دو سوم کوچک شده است.

مقامات ترکیه اعلام کرده اند که این کشور، به زودی در رده کشورهایی قرار خواهد گرفت که از کمبود آب رنج می برند. در محاسبات انجام شده با در نظر گرفتن پتانسیل آبی ترکیه، میزان سرانه آب سالانه ۱۳۱۳ مترمکعب اعلام شده است.

این حداکثر مقداری که است که هر نفر می تواند استفاده کند. اما در عمل، میزان مصرف بسیار بالاتر است.

چنین چیزی به این معنی است که بر اساس شاخص‌های بین‌المللی، کشور ترکیه، همین حالا هم تحت تنش آبی است. با ادامه وضعیت فعلی، میانگین ۱۳۱۳ متری، در سال ۲۰۳۰، یعنی تنها تا ۶ سال دیگر به زیر ۱۰۰۰ مترمکعب خواهد رسید و ترکیه با کمبود شدید مواجه خواهد شد. چرا که تا آن زمان، جمعیت ۸۵ میلیون نفری ترکیه دست کم ۹۳ و نیم میلیون نفر خواهد بود و علاوه بر این، دست کم ۷ میلیون مهاجر نیز در این کشور حضور خواهند داشت. این یک فرمول تلخ برای ترکیه است: افزایش ۱۰ درصدی جمعیت، کمبود ۲۰ درصدی آب!

در پایان لازم است به این نکته نیز اشاره شود که طی سالیان گذشته، ترکیه به خاطر سیاست افراطی سدسازی های گسترده، آب دو شاهرگ آبی منطقه یعنی دجله و فرات را به نحوی مدیریت کرده که دو همسایه این کشور یعنی عراق و سوریه، در تنگنای شدید قرار گرفته اند.

علاوه بر این که کشاورزی و دامپروری در عراق و سوریه، تحت تاثیر اقدامات سدسازی ترکیه قرار گرفته، آسیب های محیط زیستی از جمله افزایش گرد و غبار و ذرات معلق، بخشی از ایران را نیز تحت تاثیر قرار داده است.

با این وجود، سدسازی بی رویه هم پاسخگوی مشکلات آبی ترکیه نیست و ظاهراً در الگوی کشت، تغییر کاربری اراضی، مصارف بخش صنعتی و موارد دیگر، در این کشور مشکلات بسیاری وجود دارد. اما در عین حال، باید به این نکته نیز توجه کرد که تغییرات اقلیمی، ابعاد جهانی و منطقه ای دارد.

در نتیجه بروز خشکسالی و بحران آبی در ترکیه، برای وضعیت کشاورزی در ایران و دیگر کشورهای منطقه نیز محل نگرانی است و اگر ترکیه در حال چاره اندیشی برای حل مشکلات در بخش کشاورزی و الگوی مصرف است، ایران نیز باید در این وادی، اقدامات دقیق و علمی انجام دهد تا امنیت غذایی کشور، تحت تاثیر این بحران قرار نگیرد.

منبع: خبرگزاری تسنیم

منبع: قدس آنلاین

کلیدواژه: کشاورزی ترکیه وزیر کشاورزی تحت تاثیر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۱۱۰۸۴۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آیا نفوذ روسیه در قفقاز جنوبی کاهش یافته است؟

به گزارش خبرآنلاین عرب نیوز در تحلیلی نوشت: آیا قفقاز جنوبی به خاورمیانه جدیدی تبدیل شده است یا به میدان بازی ثانویه‌ای برای منافع ژئوپلیتیک خاورمیانه تبدیل شده است؟ تحلیلگران اغلب از پرونده سوریه برای پیوند هر دو منطقه استفاده می کنند. ما در هر دو موضوع همان بازیکنان را مشاهده می‌کنیم: ترکیه، روسیه، ایران و در پس زمینه، اروپایی‌ها و ایالات متحده. با این حال، آنچه که به عنوان «خاورمیانه جدید» توصیف می‌شود، رابطه جدید شکل گرفته بین روسیه و ترکیه است.

پس از بحران قره باغ و پیامدهای جنگ اوکراین، یک تغییر ژئوپلیتیکی بزرگ رخ داده است. ارمنستان، آذربایجان و گرجستان اکنون حضور جهانی قوی‌تری دارند و به طور فعال به دنبال تغییر استراتژی‌های سیاست خارجی خود از نفوذ روسیه هستند. آذربایجان روابط خود را با ترکیه، اسرائیل و اتحادیه اروپا تقویت کرده و ارمنستان که از حمایت روسیه ناامید شده است، به وضوح تعامل خود را با اتحادیه اروپا و به ویژه فرانسه گسترش داده است. همچنین، ارمنستان به دنبال گسترش روابط نظامی با هند است. گرجستان نیز با آشفتگی داخلی مواجه است و به دنبال تقویت روابط خود با ایالات متحده، چین و اتحادیه اروپا است.

بسیاری از تحلیلگران معتقد هستند که در دوران پس از جنگ اوکراین، نفوذ روسیه در این منطقه کاهش داشته است و ترکیه، کشوری است که بیشترین سود، به ویژه از طریق اتحاد با آذربایجان، را از وضعیت فعلی این منطقه برده است.

با این حال، آیا این وضعیت برای مدت طولانی تداوم خواهد داشت؟ آیا ارتش روسیه آنقدر بر جبهه اوکراین متمرکز است که در این منطقه حیاتی برای مسکو زمین بیشتری را از دست دهد؟ اگر این فرضیه درست باشد، اثرات این مهم به سایر کشورها و مناطق تحت نفوذ روسیه مانند آسیای مرکزی گسترش خواهد یافت.

به نظر می‌رسد این فرضیه درست نباشد. اگر وضعیت فعلی این منطقه با اتفاقات سال ۲۰۰۸ گرجستان مقایسه بشود، مشاهده می‌شود که روسیه به راحتی شکست نخواهد خورد. با وجود اینکه مسکو قادر به حفظ منافع خود در آنجا بود، ارتش را به آن منطقه گسیل کرد. روسیه نیروی غالب در این منطقه است. این کشور به عنوان دومین قدرت نظامی جهانی رتبه بندی شده است و مجموعه گسترده‌ای از دارایی‌های نظامی خود از جمله بزرگترین نیروی تانک و یکی از بزرگترین زرادخانه های هسته‌ای را حفظ کرده است. بر اساس بررسی‌های نظامی، مسکو با بیش از ۱.۳۲ میلیون پرسنل نظامی فعال و طیف گسترده‌ای از قابلیت های از زمین به هوا به دریا حضور قابل توجهی در صحنه جهانی دارد.

از سوی دیگر، ترکیه هشتمین ارتش قدرتمند جهان را دارد اما ارتش این کشور به خوبی مدرن شده و گسترش قابل توجهی داشته است. با تمرکز بر پیشرفت‌های تکنولوژیکی و اعتماد به نفس، نیروهای مسلح ترکیه با داشتن مجموعه ای متنوع و پیچیده از سخت افزار نظامی و یک صنعت دفاعی قوی به یک بازیگر کلیدی در ناتو و فراتر از آن تبدیل شده اند.

روسیه هنگام تمرکز بر قفقاز، حضور نظامی استراتژیک خود را به ویژه در مناطق آبخازیا و اوسیتیا جنوبی حفظ می‌کند. در آبخازیا، پایگاه نظامی هفتم روسیه میزبان حدود ۴۵۰۰ پرسنل است، در حالی که پایگاه نظامی گارد چهارم اوسیتیا جنوبی میزبان حدود ۳۵۰۰ پرسنل است. علاوه بر این، روسیه دارای پایگاه نظامی ۱۰۲ در گیومری ارمنستان و پایگاه هوایی ۳۶۲۴ در فرودگاه Erebuni در نزدیکی ایروان است که تعداد پرسنل آن از ۳۲۱۴ تا ۵۰۰۰ نفر تخمین زده شده است. این پایگاه‌ها نقش مهمی در نفوذ روسیه دارند. در همین حال، ترکیه هیچ پایگاه نظامی رسمی در منطقه قفقاز ندارد. با این حال، این کشور همکاری نظامی نزدیک با آذربایجان، از جمله تمرینات نظامی مشترک و توافقنامه های دفاعی را حفظ می‌کند. این مشارکت به ویژه در طول درگیری قره باغ آشکار بود، جایی که حمایت ترکیه نقش مهمی در پیروزی باکو در درگیری‌های پیش از سپتامبر ۲۰۲۳ ایفا کرد، زمانی که کنترل کامل منطقه مورد مناقشه با ارمنستان را به دست آورد. حضور نظامی ترکیه در منطقه بیشتر به اتحاد و حمایت استراتژیک مربوط می شود تا پایگاه های فیزیکی.

از بسیاری جهات، ما امروز در یک مقیاس بزرگتری از عواقب جنگ گرجستان در سال ۲۰۰۸ زندگی می‌کنیم .این یک پیچ و تاب جالب است زیرا ترکیه برای روسیه همان استراتژی روسیه را برای ایالات متحده در میادین مختلفی چون سوریه و آفریقا اعمال می‌کند. هر دو کشور به دنبال جلوگیری از درگیری‌های مستقیم هستند و یک روش عملیاتی پیدا کرده اند که مقابله غیرمستقیم را با همکاری در عرصه‌های دیگر ترکیب می‌کند. ما باید به یاد داشته باشیم که این منطقه از لحاظ تاریخی یک میدان نبرد برای قدرت های امپراتوری، از جمله امپراتوری عثمانی، ایران و روسیه بوده است. به همین دلیل است که با گسترش احتمالی جنگ در اوکراین، مقایسه وضعیت قفقاز جنوبی با خاورمیانه مناسب نیست. در عوض، ما باید جنگ روسیه و ترکیه در قرن نوزدهم را به یاد داشته باشیم. این جنگ در قفقاز انجام شد. یک چیز روشن است: نفوذ روسیه در یک چشم بر هم زدن کاهش نخواهد یافت، به ویژه که مسکو با افزایش چشمگیر ظرفیت نظامی صنعتی خود اکنون اقتصاد جنگی دارد.

۳۱۱۳۱۱

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1902311